رایگان
صدا
زیر نظر و مسئولیت رحمان کریمی
شمارۀ 1 تابستان 1351
شمارۀ 2 زمستان 1351
به کوشش فریدون مرد خرّم
شمارۀ 2 زمستان 1351
شماره 3 تابستان 1352
شمارۀ اول «صدا» زیرنظر رحمان کریمی و به همت فریدون مرد خرّم مدیر «انتشارات نیما»ی آبادان منتشر شده است و، شاید به سبب کدورتی، شمارۀ دوم «صدا» زیر نظر رحمان کریمی و به همت «انتشارات خانۀ کتاب» (کتابفروشی زند) شیراز؛ و شماره‌های دوم و سوم «صدا» زیرنظر فریدون مرد خّرم و به همت «انتشارات نیما»ی آبادان. از این رو از شمارۀ دوم «صدا» دو شماره منتشر شده است: یکی زیر نظر رحمان کریمی و یکی زیر نظر فریدون مرد خّرم.
شمارۀ اول «صدا» با تکه‌ای از «حرف‌های همسایه»ی نیما آغاز می‌شود.
شعرهایی از مهدی اخوان‌ثالث، منوچهر آتشی، اسماعیل خویی، علی باباچاهی، شفیعی کدکنی، سعید سلطانپور، منصور برمکی، محمد مختاری، محمود درویش، حسن کرمی، حسن پورکاظم، جعفر حمیدی، رحمان کریمی، پرویز پروین و … «آیا کیبوتص شکلی از سوسیالیسم است؟» از مارتین مونو ترجمۀ منوچهر هزارخانی، «گیله مرد من!» از اکبر رادی، داستان‌هایی از امین فقیری، نسیم خاکسار، رحمان کریمی، «مقدمه‌ای بر سه افسانۀ گوستاو فلوبر» از روبرت بالدیک ترجمۀ محمود معلم، نقد م. آزاد بر نمایشگاهی از نقاشی‌های الخاص، نقد علی باباچاهی بر «شعر جنوبی» (مجموعۀ شعر محمود سجادی)، گفت و شنودی با منوچهر آتشی – فریدون گیلانی (که بخشی از آن در این شماره به چاپ رسیده و در شماره‌های بعد ادامه نیافته است) و … از مطالب این شماره است.
طرح‌هایی از جمشید کریمی، بهرام داوری و علیرضا ظریف نیز در این شمارۀ «صدا» به چاپ رسیده است.
در شمارۀ دوم «صدا» (زیر نظر رحمان کریمی) به نقد کتاب توجه بیشتری شده است. نخستین مقالۀ این شماره نقد سیاوش روزبهان بر کتاب «از صبا تا نیما» تألیف یحیی آرین‌پور است.
«هنر طنز و جوناتان سویفت» از لوناچارسکی ترجمۀ محمود معلم، نقد عبدالعلی دستغیب بر «نامه‌های نیما»، هوتن راد بر «برگزیدۀ شعر شاعران اسپانیا» ترجمۀ قاسم صنعوی، بخشی از نمایشنامۀ «محاکمۀ میرزا رضای کرمانی» نوشتۀ گوهر مراد، داستان‌هایی از مجید دانش آراسته، لف توشنکی (ترجمۀ ناصر زرافشان)، لیلی پرومنت (ترجمۀ محمود گلابدره‌ای)، ابوالقاسم فقیری، امین فقیری، بزرگ علوی، رحمان کریمی، فیلمنامه‌ای از نظام رکنی، شعرهایی از منوچهر آتشی، م . آزاد، سعید سلطانپور، خسرو گلسرخی، پرویز خائفی، رضا مقصدی، رحمان کریمی، م. راما، منصور اوجی، منصور برمکی، محمدعلی میتراپور، علیرضا میبدی، ناظم حکمت(ترجمۀ ثمین باغچه‌بان)، چند هایکوی ژاپنی (ترجمۀ علیرضا میبدی)، میرسلاو هولوب(ترجمۀ پرویز امین‌زاده) و … «سیمای ماکسیم گورکی» از ک. زلینسکی ترجمۀ بابک رستگار و … از دیگر مطالب این شماره است.
سطرهایی از مقالۀ «هنر طنز و جوناتان سویفت» را از این شماره نقل می‌کنیم:
« … طنزنویس ناظر و شاهد تیزبین قضایا است او در جامعه جنبه‌های نفرت‌انگیزی را مشاهده کرده است که این خود در برابر شما مسأله‌ای را قرار می‌دهد. شما خوانندگان او و مردم هنوز این جنبه‌های نفرت‌انگیز را ندیده‌اید یا اینکه توجه کافی بدان مبذول نمی‌دارید. یک واقعه‌نگار در نگارش یک رشته مطالب جدی و در جلب توجه شما به بلایا و مصایب اجتماع آن را به عنوان مانعی جدی و پر اهمیت در برابر سیر عادی امور در نظر می‌آورد. و آن را طوری تنظیم می‌کند تا شما را به وحشت اندازد. یک طنزنویس با واقعه‌نگار «جدی» تفاوت دارد او در نگارش طنز می‌خواهد شما گهگاه به این بلایا و مصایب و زشتی‌ها بخندید یعنی از شما می‌خواهد که دریابند که پیروز هستید و اینکه این زشتی و بلایا خود ناچیز و ضعیف است و شایستۀ توجه جدی نیست. و اینکه در سطحی پائین‌تر از شما قرار گرفته است و شما فقط می‌توانید به آن بخندید و آن را مسخره کنید. و بنابراین شما از نقطه‌نظر معنوی مافوق این مصایب و زشتی ها و برتر از آنها هستید و در سطحی بالاتر قرار دارید. این شیوۀ طنزنویس است که حمله بر دشمن را در حالی آغاز کند که او را تسخیرشده و شکست‌خورده اعلام کرده است و سپس از او مضحکه و مسخره‌ای بسازد. آدم شوخی‌هایی از این دست را دوست می‌دارد. چون اگر شما به کسی بخندید به این معنی است که زشتی‌های او و جنبه‌های عجیب وجودی او در شما ترس و یا «اعتراف» مثبت و یا منفی را برنمی‌انگیزاند. بدین طریق شما نیروی خویشتن را حس می‌کنید. با خندیدن به دیگران شما خود اعتراف می‌کنید که از او برتر هستید. تصادفاً این قدرت وحشتناک منبع شیوه‌ایست که چنین ماهرانه و پیروزمندانه در «بازرس کل» اثر گوگول به کار رفته است. شما به چه کسی می‌خندید؟ به خویشتن می‌خندید! یعنی آنچه در شما نیکوست و توسط من بیدار شده است به بدترین نشانه‌های ویژۀ شما به عنوان چیزی زشت و ناهنجار ولی قابل ترحم می‌خندد …»
شمارۀ دوم «صدا» (زیرنظر فریدون مرد خّرم) با شعری از نیما یوشیج آغاز می‌شود. در این شماره – به نسبت شماره‌های قبل- سهم شعر کمتری از مقاله و داستان است.
از مطالب این شماره، «جرج برنارد شاو» از آناتولی لوناچارسکی ترجمۀ ع. نوریان، «احتضار استعمار» از فرانتس فانون ترجمۀ خسرو گلسرخی – منوچهر صارمپور، «از نامه‌های همشهری» نوشتۀ اکبر رادی، نقد ع. روحبخشان بر کتاب «زندگی، جنگ و دیگر هیچ» اوریانا فالاچی، داستان‌هایی از فریدون تنکابنی، نسیم خاکسار؛ شعرهایی از ناظم حکمت(ترجمۀ حسن بایرامی)، ممدوح عدوان(ترجمۀ علیرضا نوری‌زاده)، رحمان کریمی، سعید سلطانپور، فیلمنامه‌ای از رحمان کریمی و … را می‌توان نام برد.
در شمارۀ سوم «صدا» (زیر نظر فریدون مرد خّرم) سهم شعر و داستان بیشتر از مقاله است.
این شماره با نامه‌ای از نیما یوشیج آغاز می‌شود. شعرهایی از سیاوش کسرایی، م. آزرم، اسماعیل خویی، خسرو گلسرخی، کریستف مکل(ترجمۀ بهروز تبریزی)، م. خاکسار، مایاکوفسکی (ترجمۀ کافیۀ جلیلیان)؛ داستان‌هایی از محمد ایوبی، م. ا. به‌آذین، فریدون تنکابنی، نسیم خاکسار، فریدون مرد خّرم؛ مصاحبۀ ا.جی. گوناواردانا با اوتپال دات ترجمۀ م. ح. سجودی، «همشهری!» از اکبر رادی و … از دیگر مطالب این شماره است.
لازم به ذکر است که در سال 1357 چهار سال بعد از انتشار شمارۀ دوم جنگ صدا، رحمان کریمی آن را تجدید چاپ کرده و برگزیده‌ای از دو شمارۀ جنگ صدا در 147 صفحه منتشر می‌کند.
«صدا» در چهار دفتر و 558 صفحه به قطع وزیری منتشر شده و از جُنگ‌های تندرو اوایل دهۀ پنجاه است. هر چند نقایصی در «صدا» به چشم می‌خورد از جمله چاپ نکردن ادامۀ گفت و شنود با منوچهر آتشی- فریدون گیلانی، امّا کوشش رحمان کریمی و فریدون مرد خّرم، با توجه به امکانات محدود شهرستان، ستودنی است.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.