هیچ کتابخوانی نیست که در مقطعی از زندگی خود اسیر جادوی نشریات نشده باشد. ماهنامهها، فصلنامهها و حتی گاهنامهها به وقت انتشار خود شوری در دل خوانندگانشان ایجاد کردهاند که انتشار هیچ کتاب مستقلی قابل قیاس با آن نبوده است. از جریان سازی و اعلام وجود جنبشهای ادبی و هنری که جایگاهشان غالباً همین نشریات بوده هم نباید غافل شد. ردپای نویسندگان مشهور معاصر را گاه میتوان در نشریات مستقل و گاه شهرستانی سالهای دور پیدا کردکه با سری پر شور در پی افکندن طرحهایی نو بودهاند. برخی نیز موفق شده‌اند و سبک و سیاقی تازه پدید آوردهاند.
ادامۀ مطلب
نادر –
اصولأ در نبوغ ادبی هادی خرسندی خصوصأ طنز بی نظیرش کوچکترین جای تردید و شبهه ای نیست و از آنجایی که نگاه سیاسی و اجتماعی عمیق و صریح او همیشه از تعادل و درستی برخوردار بوده، خیلی بندرت نوشته ای از هادی منتشر میشه که ارزش و وزنش از گارهای دیگرش کمتر باشه.( یه شرطی که مسئله شخصی تأثیر احساسی بر کارش نداشته باشه باشه) .
برای همین همیشه هر چیزی که ازش منتشر میشه طراوت و تیزهوشی و طنز بی نظیرش رو به چنان چشم خواننده میکشه که جز تحسین و تکریم هنرش نمیشه واکنشی نشون داد.